We denken dat we heel wat zijn en heel wat kunnen hier op deze immense planeet aarde. We wanen ons bijna goden, het hoogtepunt van de schepping.
We zijn slechts kinderen.
We denken dat we heel wat zijn en heel wat kunnen hier op deze immense planeet aarde. We wanen ons bijna goden, het hoogtepunt van de schepping. We denken te leven op het belangrijkste moment, op het beste moment.
Maar we zijn slechts kinderen.
Nee het hele universum draait niet meer om de aarde heen. Maar we zijn wel de enige slimme wezens op deze planeet. En deze planeet is het enige wat leven bevat, zo denken we. Geld is onze drijfveer. We denken dat alles kan en de enige beperkingen die er zijn is datgene wat het ons kost of nog liever oplevert. Techniek is ons speelgoed en de aarde is onze zandbak waar we zandkastelen bouwen en afbreken om er nog grotere zandkastelen neer te kunnen zetten.
We zijn slecht kinderen.
Nu denken we dat over 100 jaar de wereld niet zo veel veranderd zal zijn als dat de afgelopen 100 jaar gebeurd is. Er zal meer techniek zijn en we zullen meer kunnen zo denken we nu. We zijn slecht kinderen en denken niet verder dan onszelf en wat er vlak voor ons licht. Verantwoordelijkheden verder weg schuiven we af naar toekomstige generaties alsof het slechts een factuur is die generaties na ons makkelijk zullen betalen.
We zijn kinderen.
We zijn slechts kinderen zonder ouders die ons leiden en ons zeggen wat kan en wat niet kan. In onze toekomst zal er ook zo over ons gedacht worden. We zullen dan verder kunnen denken dan we nu kunnen. We kunnen dan verantwoordelijkheden tot veel verder in de toekomst zien. Geld is niet meer onze drijfveer. De aarde is niet langer een zandbak met speelgoed die we kunnen gebruiken. We zullen dan met de aarde omgaan als een gelijke. In de toekomst zullen ze lachen om onze denkwijzen zoals we dat nu doen over de mensen in pons verleden. Ze zullen het ons niet kwalijk nemen; we waren slecht kinderen. Kinderen die nauwelijks verder konden denken dan hun eigen denkwijze. Onze denkwijze van beperkingen, kosten en wat het oplevert in plaats van ongekende mogelijkheden.
We zijn kinderen.
We zullen niet volwassen worden omdat het kan. We zullen volwassen worden omdat het moet. Omdat we op een moment niet anders meer kunnen om te blijven overleven. De aarde zal in onze ogen dan slechts een kleine en kwetsbare planeet zijn. Een planeet met leven waarvan er ontelbare zijn. Nu, voor ons als kinderen, lijkt de hemel leeg,slechts gevuld met lichtpuntjes. Onze aarde lijkt groot en onkwetsbaar. We lijken nu de voltooiing van de schepping, de enige echte intelligentie.
Als volwassenen zien we dan alles anders. Opkijkend naar de hemel is elk lichtpuntjes een bron van leven en de aarde ons kwetsbare thuis waarmee we samen leven en elkaar samen laten leven.