Weer thuis. Voor mijn gevoel nog vroeg in de ochtend (Amerika 6 uur in de ochtend). De laatste dag en terug vlucht.
De laatste dag begonnen we rustig. Rustig ontbijt, rustig beginnen. We konden maximaal 4 uur van te voren onze koffers inchecken (vertrek vliegtuig kwart voor 6). En we wilden op Dulles Airport nog een museum bezoeken. Tegen 12 en vertrokken we dan ook uit ons hotel, richting onze laatste tram. De zon scheen, het was heerlijk warm en blauw. Washington scheen ons nog eenmaal stralend tegemoet. De tram uit en in de bus richting station. Wat een totale andere omgeving dan onze aankomst met sneeuw!
Bij aankomt hebben we snel onze koffers ingecheckt, wat gegeten, en toen met een busje richting een dependance van het Air and Space Museum gegaan. Een belangrijke stop, want hier stonden toch nog vliegtuigen waarvoor ik ook richting Amerika was gegaan.
De hal bleek weer een enorme hal met weer ontzettend veel vliegtuigen staand en hangend. Een enorme Blackbird gelijk pontificaal bij het begin van de hal en door de hele hal vliegtuigen ontzettend groot en klein. In de verte was al de space-hal zichtbaar. Waar 1 van de voertuigen te vinden is waar ik vooral voor kwam: de space shuttle Enterprise. De beste omschrijving ervan gaf praktisch iedereen die binnenliep en haar zag “wauw!!!”. Enorm grote en indrukwekkend. Iedereen liep er met verbazing en bewondering omheen en je bleef fotograferen en filmen. De space shuttle wordt voor iedereen zo vriendelijk gezien. Niet alleen door de mensen zijn; op mijn videocamera zich lach-detectie. Wat betekend dat deze een foto maakt als deze tijdens het filmen een lach op een gezicht ziet. Zodra ik deze op de voorkant van de space shuttle richtte maakte mijn camera een foto!
Verder was de hal indrukwekkend gevuld. Zo stonden er bijvoorbeeld ook de JSF en de Concorde.
Uiteindelijk was het voor ons tijd om te gaan. We stapten weer het busje in en reden door een zonnig landschap vol met herfstkleuren terug naar het vliegveld. Hier stapten we op ons vliegtuig wat met zonsopgang opsteeg. Dit was werkelijk oogstrelend! Voor de beelddenkers: het heuvel landschap van Washington gehuld in rood en oranje. De lagen heuvels in verschillende kleuren rood en oranje als coulissen over elkaar heen. Daarboven een hemel gevuld met lichte wolken zo diep rood dat de hemel in brand leek te staan.
Daarna, toen de zon onder was: we trokken over een grote baai heen vol met riviertjes en baaien er omheen, het water was vuur rood van de zon. Er omheen waren de kleine lichtjes van de huizen en wegen te zien. Daarboven een zwarte band van wolken, dan van vuurrood naar oranje naar lichtgeel de hemel. Dan weer een zwarte band wolken en dan van wit blauw tot diep donker blauw/paars de hemel met daarin, precies boven de baai, een heldere ster.
Uiteindelijk verdwenen de sterren onder ons en nam de zee het over. Het vliegtuig werd donker en iedereen deed een poging tot slapen. Vanaf Ierland veel turbulentie. Meer licht, maar echt pas veel licht vanaf de Nederlandse kust. Met een harde bonk raakten we weer Nederlandse grond aan.
De paspoortcontrole ging nu snel. En hoewel de “welkom thuis” prettig overkwam velde het toch niet zo gemeend zo als we dat in Amerika gewend waren.
We dronken nog wat en stapten in de trein om weer door een vol en druk Nederland naar huis te gaan.
Wat een reis! Wat een avontuur! Was in Amerika, van het kleine stuk dat we gezien hebben, een bijzonder en ontzettend mooi land. Tot een volgende keer? Tot een volgende keer!!!