De afgelopen weken zijn we druk geweest. Na een eerste vergadering ook een tweede gehad en, een week voor het eerste troepweekend, ook een vergadering via Skype. Weer een hele nieuwe ervaring.En zo was het toch ineens de vrijdag van het eerste troepweekend. Een vrijdag die in het teken staat van printen, vouwen, snijden, mailen en inpakken.
En zo verzamelen we ons als troepstaf rond half 6 in de avond in Steenwijk. Of beter; in Tuk net boven Steenwijk want daar ligt het clubhuis. We verzamelen bij de lokale snackbar zodat we eerst voor de inwendige mens kunnen zorgen.
Hierna door naar het clubhuis op steenworp afstand. Het clubhuis is vrij nieuw met 3 mooie lichte gebouwen. Dat aantal hebben we ook zeker nodig, met 36 Scouts en Explorers, met groepsactiviteiten daar op zaterdagochtend en ook nog een verhuur op zaterdagavond. Scouting is improviseren maar dit vergt, met een club mensen die elkaar nog nauwelijks kent, toch wel de het uiterste.
Door het onbekende clubhuis, te weinig voorbereidingstijd (wat we al wisten), nog niet op elkaar ingespeeld zijn en Scouts die al vroeg komen is de opstart niet volgens het draaiboek. Maar, Scouts als we zijn, passen we ook daar simpel een mouw aan. Voor de Scouts is het spullen naar hun slaapplek, je aanmelden en een foto maken. Het grootste gedeelte gaat gelijk weer naar buiten waarbij 1 ding gelijk al opvalt; er komt gelijk al veel geluid vanaf en het mengt toch al behoorlijk.
Zo starten we iets na 8 uur het programma; wie zijn wij en wat is de WJ? Hierna staan kennismakingsspelletjes op het programma. Met een groep waarbij de spanning hoogtij viert toch niet het meest makkelijke voor ons als troepstaf. Een berg commentaar en geluid. Het kost ons een berg energie maar dit liever dan een groep waar de sfeer nog ingebracht moet worden.
Sfeer is er zeker. Bij het spel hierna, foto’s zoeken eindigt het spel in de kampvuurkuil en beginnen daar de Scouts met zingen en yellen. Hoe Scouting kan Scouting zijn?
De dag eindigt met een “en het bleef nog lang onrustig”. Als wij er om twee uur eindelijk inliggen hebben we toch eerst de jongens (in de zaal onder ons) nog een paar keer aan moeten geven dat stil nu echt stil is en slapen nu echt slapen.
Zaterdag 29 maart
De dag begint al vroeg. Doordat het zonlicht al vroeg aanwezig is in het met grote ramen vormgegeven gebouw maar ook omdat er onder ons al weer vroeg geluid is. Goedemorgen! Dag twee van het eerste weekend!
Hierna zetten de Scouts het ontbijt klaar en gaan we daarna ontbijten. Opdracht van dit ontbijt is; op volgorde van voornaam gaan zitten. Ik zit als een van de laatste, die dag zal me dat nog een keer gebeuren.
De ochtend bestaat uit drie onderdelen; Gerard doet als troopleader (teamleider) uitleg over de WJ, wat is het nu eigenlijk? Hierbij vooral veel foto’s en herinneringsboeken wat de Scouts nog enthousiaster maakt.
Bij Martine (programma leader, alles met programma) en Mark (Quartermaster, alles met materiaal) doen ze samenwerkingspelletjes. Dit in de vorm van gezamenlijk lopen op een gepionierde “A”. Bij mij (als Wellfareleader, alles met gezondheid) gaan ze bezig met normen en waarden in de vorm van een stellingen-triviant over hoe je met elkaar omgaat en het verschil tussen Nederland en Japan.
Hierna is (een gedeelte van) de centrale staf aanwezig om te kijken hoe het gaat. We eten rijst met stokjes(!) wat niet iedereen makkelijk afgaat. Hierbij zitten we op leeftijd waarbij ik weer bijna als laatste zit.
Hierna is het een programma met verschillende doe opdrachten. Bijvoorbeeld origami vouwen, een gebouw maken van spekjes en ongekookte spaghetti. Ieder groepje krijgt punten en zaak is het om zo veel mogelijk punten te verzamelen.
Hierna is er even ruimte. Ruimte om je klaar te maken voor de avond tocht. Het clubhuis is verhuurd en we kunnen na 0.00 uur pas weer terecht in het clubhuis. Een tocht met posten onderweg. Vooral echte Scouting doe posten, maar ook denk posten. Martine en ik fietsen naar onze posten. Als het avond wordt, wordt het koud, helder en vooral erg donker. Fietsen met te weinig ligt op een onbekend fietspad in het bos zorgt voor stevige concentratie. Gelukkig is Martine bekend in het bos en focus ik me op haar achterlicht.
En zo komen wij, net zoals alle Scouts op onze voorlopige eindpost van die avond. Een weiland met een huis midden in het bos. Hier brand het vuur al en ruikt het al naar hamburgers. En zo wordt het al snel gezellig.
Met de club die het nog wil, ongeveer een derde van de groep, willen we een bosspel doen. Een ouderwets smokkelspel. Met zulke fanatieke Scouts moet dat toch wel een meesterlijk spel zijn voor deze avond. En zo zoeken we ons weg naar een goed stukje bos en plaatsen Martine en ik ons op de verste post. Na een korte nacht ervoor hebben Gerard en ik besloten deze nacht toch vooral een nacht met slaap te gaan zijn zodra we terug zijn.
De fanatiekelingen vinden hun weg door het bos snel. Op het moment dat we willen gaan wisselen horen we ineens hulpleiding om ons roepen, aan de toonnatie te horen is er iets niet in orde en is er haast bij. Martine snelt, met de zaklamp, richten het geluid. In het pikdonker zoek ik mijn telefoon op om toch nog een beetje zicht te hebben in het donkere bos. In de maximale snelheid ga ik richting geluid. Het geluid is duidelijk geschreeuw geworden van een welp waardoor ik mijn pas aan het versnellen ben. Daar aangekomen is het niet goed. Ik vind een Scout liggen in de armen van een van onze hulpleiding. Hij maakt erg veel geluid en ik schreeuw om een zaklamp. Terwijl ik deze overpak van iemand en op het wittige schijn wat licht oplicht op de Scout z’n benen schijn ik vol in een open wond waar een stuk vel bij hangt. Ik schijn weg, herpak mezelf en onderzoek het been. Martine is ondertussen 112 aan het bellen. Een ziekenwagen is midden in een bos niet handig en daarnaast controleer ik al dat het been niet gebroken is. De wond is groot maar bloed niet. Ziekenhuis moet zeker maar er is niet heel veel spoed bij nodig. Eerste zorg is hem uit dit bos te krijgen en in de auto. Hij kan op beide benen staan maar niet gemakkelijk. We besluiten als leiding dat hij onze schouders kan gebruiken om te steunen. Met de rest van de Scouts voorop gestuurd en weg bij ons strompelen we met z’n 3en richting terrein. Niet gemakkelijk, hij steunt flink en is erg in paniek. Uiteindelijk zit hij in de bus van Gerard en zijn we met z’n 3en onderweg naar het ziekenhuis van Meppel. Ook onderweg kost het veel moeite hem af te leiden en gerust te stellen. Uiteindelijk zitten we bij de dokter van de eerste hulp die aangeeft dat er gehecht moet worden maar dat dit voor hem ook een maatje te groot is. En zo gaan we een paar deuren verder naar het ziekenhuis. Hier wordt er eerst onderzocht, pijnstillers gegeven en proberen wij in contact te komen met ouders, niet gemakkelijk midden in de nacht en het lukt ons dan ook pas na een tijd. Uiteindelijk wordt hij geholpen.
De wond verdooft, schoongemaakt en gehecht. Ik zit er de hele tijd bij, het schoonmaken en 12 hechtingen lang. Afleiden en gerust te stellen, het blijft lastig. De nacht wisselt de wintertijd naar zomertijd en uiteindelijk zijn we over vieren weer terug. De Scouts gaat met zijn naar het ziekenhuis gekomen moeder via clubhuis gelijk naar huis. En ook Gerard en ik duiken in bed. In slaap komen duurt even en voor zessen lig ik weer wakker. De schrik komt dan pas en ook “de film” draait dan pas langs. En zo is het vanzelf zondag geworden
Zondag 30 maart
De zondag begon daarmee vroeg (of liep door vanuit de zaterdag). De ochtend begon rustig met ontbijt en daarna een zogenoemd “identiteit”-spel waarbij onze troep, Waterpoort, goed neer gezet kon worden. Hierbij sloeg een yell van een groep goed aan; ze waren zo slim het de hele ochtend bij van alles te roepen.
Hierna kregen ze de kans om nog de uitgedeelde visitekaartjes te ruilen en zo er van iedereen 1 te hebben. Zelf gingen ze nog bezig met een actief spel net buiten het terrein op het gras.
Voor ons als troepstaf tijd om de lunch voor te bereiden maar vooral te zorgen dat de ouders ontvangen konden worden in de middag. Hierbij vele informatie voor hen en veel goede en leuke gesprekken.
En zo eindigde het weekend ineens en bedacht iedereen dat het weer twee maanden zou duren voordat we elkaar weer zagen.
