Verslag van de excursie Rome in mei 2011 met derdejaars leerlingen.
Heenreis
Op een warme zondagmiddag was het om half 3 dan zo ver. We verzamelden aan de zuidkant van station Zwolle om met een bus naar Rome te vertrekken. Een dubbeldekker bus met airco. Uiteraard was niet iedereen er om half 3, maar dat was niet erg; de planning was om 3 uur te vertrekken. En dat konden we uiteindelijk ook gemakkelijk.
Ik was mede organisator en stapte dus pas als 1 van de laatsten in de bus. De beste plekken zijn dan al bezet maar dit keer viel het mee. Er waren wat meer plaatsen in de bus dan dat er mensen mee gingen en ik had nog een plek bovenaan zonder iemand naast me. Bovenin was zo wie zo al wat meer beenruimte dan beneden maar met ene lege plek naast me was het toch wel heel luxe heen.
En zo reden we door Nederland en wisselde we van chauffeurs in Duitsland; daar kregen we onze twee “vaste” chauffeurs. Hoewel we over hun rijstijl nog wel eens wat op of aanmerkingen hadden. Na onze eerste stop in Zwitserland (om ongeveer half 1 ’s nachts), had iedereen het idee om te gaan slapen (of iig een poging te doen). En we waren een kwartiertje onderweg zodat ook iedereen al een eind weg was (met slapen). Of de chauffeur nou niet goed oplette of het niet goed doorhad; iig waren er werkzaamheden voor de Gothard tunnel en had hij dat te laat door. Er was een scherpe “S” voor de tunnel, remde te laat en reed er veel te hard doorheen. De bus maakte, vooral bovenin, echt een enorme slinger waardoor bagage uit de rekken door de hele buis slingerde en ook wij zelf over de banken heen en weer geslingerd werden. Iedereen was toen iig weer wakker, en veel hadden daarna moeite om weer te slapen.
Zo reden we in het donker door de Alpen. Best jammer! Ben je weer eens in de Alpen; zie je geen berg! Op wat lichtjes na dan… uiteindelijk heb ik toch geslapen want ik werd wakker toen we ergens in het Noorden van Italië reden. Ik werd wakker van de zon die op mijn gezicht scheen met een geweldig uitzicht van besneeuwde toppen in de verte. Ik wilde nog wel slapen maar vond het toch echt belangrijker om hiervan te genieten. Niet lang daarna stopten we ook en gingen we aan ons eerste Italiaanse ontbijtje. Vooral de koffie was genieten. Italianen weten hoe ze koffie moeten maken, waar je ook komt.
Uiteindelijk kwamen we, na 21 uur rijden, bij onze eindbestemming; camping Roma aan de westkant van Rome. Daar stopte de bus en moesten we ons eerst melden. En dat ging echt op z’n Italiaans. De papieren konden ze natuurlijk niet vinden, dus moesten ze er achteraan bellen wat zo heerlijk overdreven met een hoop geschreeuw en handgebaren gaat. Uiteindelijk kregen we sleutel, wat er minder waren dan op het papier stond zodat ze ook daar weer (met ook weer een hoop overdreven geschreeuw en handgebaren) achteraan moesten bellen. Uiteindelijk kon de bus naar de parkeerplaats en mochten de leerlingen eruit. Of zoals ze het zelf zeiden: “Jezus wat duurde dat lang!”.
Camping
Daar stroomde de bus leeg en werden de sleutels per groepje uitgedeeld. We sliepen in stacaravans (met airco, geen overdreven luxe in Rome) van 3 personen. Aangezien we 
al een paar maanden ervoor geboekt hadden en er later nog leerlingen afgevallen waren hadden we stacaravens “over”. Waardoor we als docenten elk een eigen stacaravan hadden. Dit lijkt wederom erg luxe maar we merken de volgende ochtend al dat 3 personen in een stacaravan wel paste met het aantal bedden maar verder ook niet. De badkamer was toch echt maar voor 1 persoon en met z’n 3en aankleden kon echt niet. Zo stonden er in de ochtend vaak slaperige leerlingen in pyjama buiten zodat de rest van de stacaravan zich aan kon kleden of naar de douche kon lopen.
Het eerste Rome
De middag en de avond was er geen programma. Nu kan je dan bijslapen maar met de korte tijd die we maar hadden in Rome vonden we dat slapen toch echt het minst belangrijk was. Het was dus een uurtje uitpakken en opfrissen en dan zouden we als docenten Rome in. Wie mee wilde met ons van de leerlingen kon mee, wie zelf Rome in wilde kon dat ook. Maar toch wilde de meerderheid veilig met ons mee. (zover wij veilig zijn). En zo werden er kaartjes voor de bus en metro gekocht en vertrokken we met de bus naar het dichtstbijzijnde metrostation. Al snel kwamen we er achter dat Italianen ondanks dat ze overdreven zijn, hard praten en veel overdreven handgebaren maken ze ook erg slecht (en vaak geen) Engels kunnen maar dat ze je toch altijd willen helpen. Aanwijzen op de kaart waar je heen wilt en ze staan te wapperen en te roepen tegen je om te proberen duidelijk te maken waar je heen moet.
Ook hadden we veel bekijks in Rome. Nou bekijken Italianen sowieso graag mensen, maar we waren toch een kleine attractie door onze groeps grote, rare taal en door het feit 
dat we erg vele lol hadden. Een collega had gelijk (in het Italiaans) aanspraak met het compliment dat we zo veel mooie (vrouwelijke) leerlingen bij ons hadden. Een compliment wat we gedurende de week vaker zouden horen. Uiteindelijk stapten we uit de metro en liepen van de donkere gang de trap naar boven.
En zo stonden we ineens midden in Rome. Ook nu zorgde een behulpzame Italiaan dat we daar heen liepen waar we heen wilden; het plein voor de Sint Pieter. Nu verwacht je dat je zo’n plein oploopt via de hoofdweg maar doordat we dat niet deden stonden we ineens onder de zij bogen en keken op het plein. Hier stonden we als groep dan ook stil (met een hoop “Wow!”’s en “Aah!”’s). En uiteindelijk durfden we het ook aan om het plein op te lopen met op onze wangen de late middag zon. Hier hebben we een tijd gestaan en toen mocht iedereen z’n eigen weg gaan. De leerlingen mochten zelf terug op eigen gelegenheid maar veel wilden toch liever gezamenlijk terug onder de warme vleugels van moeder de gans, uhmz, docenten. En dus spraken we om 8 uur weer af op het plein
Italiaans eten maar dan echt
Wij als docenten vonden dat we nu wel een biertje op een terrasje verdiend hadden en dus zochten we een terrasje uit in de zon in een rustig zijstraatje. Ook aten we daar wat. Uiteraard Italiaans. En dan niet zoals je dat hier gewend bent maar echt. Bij mij was dat plain-simple spaghetti maar wel zoals een Italiaan dat maakt. De Nederlandse versie is dan toch ineens een rare mix van slierten. De avond was nog fris, en de meeste van ons hadden geen trui of jas meegenomen. (wat we de latere avonden wel deden maar niet 
meer nodig hadden door de warmte). Na het eten zijn we Rome nog door gestruind en zijn uiteindelijk om iets over half 8 weer bij het plein gekomen waar een aantal leerlingen ons al kou kleumend op stonden te wachten. We waren dus niet de enige die ene jas of trui vergaten waren. En zo gingen we weer terug met de metro en bus en waren nog net op tijd om bij de supermarkt tegenover de camping nog wat inkomen te doen. Voor de rest van de week zou de temperatuur oplopen van 25 tot over de 30 graden en dus kochten we veel water in. Ook zochten we een stuk kaas en een fles wijn op zodat we ook nog wat te doen hadden op de camping. Goed voorbeeld doet goed volgen, de leerlingen zochten massaal ons wijnadvies en namen ook flessen mee. En zo eindigde de dag op de camping voor de stacaravans. Wij als docenten met hele kleine glaasjes wijn (we hadden glaasjes gekocht, wijn uit plastic is ook niks) voor ons aan een tafel en de leerlingen verdeeld over hun eigen stacaravans. We voelden ons als God in Frankrijk, alleen waren we niet in Frankrijk!
De eerste dag
De volgende dag was op tijd op, gezamenlijk ontbijten in de grote zaal van de camping en toen verdelen in 2 groepen en met de bus en metro naar onze plekken in de stad.
Groep in ging de ochtend naar het Vaticaan, groep 2 ging naar het Colosseum. In de middag draaiden we dan dus om. De Sint Pieter kerk in in het Vaticaan is nog goed opletten; blote knieën en schouders mag niet, je komt gewoon niet binnen, en de meeste dames in ons gezelschap moesten daar toch echt van te voren rekening mee houden. De rij voor de Sint Pieter was lang maar ook bijzonder snel en zo stonden we ineens vlak voor de kerk en toen er ineens in. Nu verwacht je met een kerk toch vaal stilte maar de Sint Pieter is zo vol met mensen dat het een geroezemoes en geschuifel is. De kerk is erg groot en dan nog is het er vol. Zo schuifelde we met leerlingen door de kerk en uiteindelijk in de kelders eronder. Daarna gingen we (lang een kassa) een trapje op om bovenop te genieten van het uitzicht. Dit betekend erg veel trappen op de steeds kleiner steiler en benauwder worden. Waar je je “kont nauwelijks meer kan keren” sterker nog, soms wordt het zo smal dat dat een bijzonder slecht idee is om te doen! Het uitzicht bovenop de Sint Pieter is het zeker waard! Wat een geweldig uitzicht over de stad! Uiteindelijk klommen we (met de benauwde trappetjes aan de andere kant) weer naar beneden en liepen we de stad weer in. We gingen zitten op een plein zodat iedereen ergens wat te eten kon halen. Overal is water te koop en overal kan je daar ook een soort heerlijke dubbelgeslagen pizza’s kopen.
Daarna stapten we weer in de metro en vertrokken we naar het Colosseum. Daar binnen komen ging op z’n Italiaans met een hoop geregel, getelefoneer, meer geregel en nog 
meer geregel. Uiteindelijk kwamen we er met een supersnel pratende gids binnen. Het Colosseum is erg groot maar doordat het op zo veel verschillende manieren gebruikt is is het lastig er nog een voorstelling van te maken dat hier gevechten zijn gehouden en dat er tribunes waren met tienduizenden mensen. Na we hier rond gekeken te hebben gingen wij als 2 docenten opzoek naar onze collega’s in de stad (voor weer een terrasje). En gingen ook de leerlingen hun weg. Toen we uiteindelijk onze collega’s gevonden hadden zaten ze op precies hetzelfde terras als de avond ervoor en hadden we dit keer terrasbezoekers van 3 leerlingen. Zo hebben we gezamenlijk met elkaar gegeten en zijn daarna weer richting camping gegaan.
De avond gingen we nog richting strand. Met onze eigen bus. Het was al donker toen we er aankwamen dus echt zee hebben we niet gezien. Wel gevoeld! Een aantal leerlingen gingen zwemmen maar ik vond het goed genoeg om met de voeten door het water te lopen. Daarna hebben we op een terrasje nog wat gedronken (alweer jah!)
En zo eindigde weer een dag met wijn voor onze stacaravans… om 11 uur moest het stil wezen en mochten we er niet meer zitten. Voor veel leerlingen genoeg reden om de discotheek van de camping op te zoeken (en ons mee te vragen, wat we afwimpelden). Wij zochten ons bed op.
Woensdag
Woensdag, alweer de laatste volledige dag! Ook nu stonden we vroeg op en gingen we dit keer als 1 groep Rome in. Dit keer zouden we een route lopen en onderweg veel toeristische trekpleisters tegen komen. Zo kwamen we bij de Trevifontijn waar het extreem druk was. Dit is een fontijn die iedereen gezien moet hebben en zo druk was het er ook. Op zich stelt het ding niet zo veel voor maar ach… daarna liepen we door naar het Pantheon wat je oneerbiedig een rond gebouw met een gat er in kan noemen. Ook weer een drukke boel daar. Het licht wat door het gat valt is fascinerend en dus blijf je foto’s maken. Daarna hebben we een papierwinkel opgezocht en tot slot een plek war heen veel katten zijn. Hierna ging iedereen weer z’n eigen weg. En konden leerlingen nog met ons mee naar een kerk als ze dat wilden. Een grote groep wilde dat en dus vertrokken we met de metro die kant op. Bij een tussenstation namen we een uur pauze zodat iedereen kon eten (je raad het al, de docenten zaten op een terrasje!) waarna we daarna toch echt naar de kerk vertrokken; gesloten door een verbouwing!
En zo liepen we door naar een park en zochten de leerlingen daar het gras op (en wij wederom een terrasje voor een kop koffie!). Wij als docenten hebben toen nog een tijd door het park gelopen waarna we daarna doorliepen meer naar de stad om daar de Spaanse trappen op te zoeken. Deze zijn net als de Trevifontijn de plek die je in Rome gezien moet hebben. Ook hier was het ontzettend druk en ook nu stelde dit niet veel voor.
We hadden ’s middags een restaurant daar in de buurt gebeld of we daar met 70 man konden eten. Ze hadden ons een paar keer terug gebeld dus beslot
en we om een uur voordat we er met leerlingen zouden eten er toch maar even polshoogte te nemen. En dat was maar goed ook; ze hadden toch echt gedacht dat we een grap maakten met onze 70 man! Na daar gezellig en goed gegeten te hebben met z’n allen zochten wij nog een terrasje op voor een kop koffie en vertrokken de leerlingen naar de camping.
Toen ook wij daar aankwamen werden we uitgenodigd om bij onze leerlingen onze wijn op te drinken en zo zaten we gezellig bij elkaar Tot iets over 11 uur de nachtwacht ons kwam melden dat we nu toch echt weg moesten.
De leerlingen hadden al de hele dag lopen zeuren dat we toch echt mee moesten met hun naar de disco en zo fristen we ons op en stonden leerlingen ineens verbaasd dat we dansend naast hun stonden in de disco. De mobieltjes werden tevoorschijn gehaald en er werd ons gemeld dat we ons zelf wel terug zouden zien op YouTube. Prima joh! Uiteindelijk hebben we er een uur lopen swingen en vonden we het leuk genoeg. Weer slapen.
Terugweg
De donderdag was er ook geen programma. De bus zou om 4 uur vertrekken en dus hadden we de leerlingen meegedeeld dat ze er om 3 uur moesten zijn. Met hun brakke hoofden (veel waren de laatste avond doorgegaan tot de kleine uurtjes) en met de kennis van de snelheid van de Italianen dachten we dat we zo wel weg zouden kunnen om 4 uur.
Zelf trokken we nog de stad in. We wilden nog een wijk zien met mooie gebouwen en hebben daar ook nog wat gegeten. Uiteindelijk waren ook wij er om half 3 weer,
waarbij de meerderheid al op ons zat te wachten. Het uitchecken ging niet veel anders dan het inchecken. Organisatie was niet de sterkste kant van de camping (of misschien wel van Italianen). Het was de laatste 2 dagen dik 30 graden geweest en zo stapten we een erg warme bus in. We vertrokken om 10 voor 4, dus goed volgens de planning. Netjes gedaan.
De busreis terug was naast warm vooral 1 van erg plakkerig zijn, veel maar ook slecht slapen. Iedereen was doezelig en lag te slapen of lag dit half te doen. Hoewel we op de heenweg weinig last hadden van onze spieren waren we op de terugweg blij met een stop. Alles begon toch echt vast te raken.
En zo reden we weer in het donker door de Alpen. Hoe dichter we bij Nederland kwamen hoe bewolkter het werd en zo stapten we uiteindelijk in een koud Zwolle vermoeid maar ook met een smile op ons gezicht uit. Het was 16 graden… in Rome waren we de 31 gewend geraakt.
Zo waren we slechts kort in Rome maar voelde het alsof we erg veel gedaan hadden en dat het toch mega snel gegaan was.
Rome is mooi om z’n cultuur en kunst, en we hebben daar ook zeker van genoten. Toch hebben we ook vooral genoten van de gezelligheid en van de terrasjes, het eten en het drinken. Rome is een heerlijke stad. Zeker een om een keer in terug te komen.
| Tekst afkomstig van Wytse Kloosterman, afbeeldingen afkomstig van Wytse Kloosterman en diverse leerlingen |